زلیخا

زلیخا مغرور قصه اش بود ،

 زلیخا به همنشینی نامش با یوسف می نازید .

زلیخا بر بلندی قصه  رفت و گفت :

 رونق این قصه همه از من است ،

 
این قصه بوی زلیخا می دهد .

کجاست زنی چون من شایسته عشق

 پیامبری باشد،

 تا بار دیگر قصه ای این چنین زیبا شود؟

قصه ، دیگر نازیدن زلیخا را تاب نیاورد

و گفت : بس است ، زلیخا!!

بس است .

از قصه پائین بیا ، که این قصه اگر زیباست،

 نه به خاطر تو ،

 که زیبائی همه از یوسف است .

زلیخا گفت :

من عاشقم و عشق رنگ و بوی هر قصه ای است.

عمری است که نامم را در حلقه عاشقان برده اند .

قصه گفت : نامت را به خطا برده اند

 که تو عشق نمی دانی .

تو همانی که بر عشق چنگ انداختی.

تو آنی

که پیراهن عاشقی را به نامردی دریدی،

 تو آمدی و قصه،بوی خیانت گرفت،

 
بوی خدعه و نیرنگ .

ازقصه ام بیرون برو تا یوسف بماند و راستی.

زلیخا گریست و از قصه بیرون رفت .

خدا گفت : زلیخا برگرد که قصه ی جهان،

 قصه ی پر از زلیخاست .

 و هر روز هزارها پیراهن پاره می شود از پشت .

اما زلیخا باید ، تا یوسف ، زندان بر او برگزیند .

و قصه را و یوسف را ، زیبایی همه این بود .

(عرفان نظر آهاری)